The “schlauchkern” is a type of coring method that we have been using a lot on M195. In essence, it is a test core to get a view of the sediments to see if we want to collect the material. The process begins with geophysical imaging of the sediments below the meeting point of the lowermost water column and the uppermost sediment layer. Once we have decided that the area looks promising for our studies, we collect a gravity core in a plastic bag liner, allowing us to preview the mud. The gravity core is a long steel pipe with weights on the top that drives into the sediment, thereby collecting sediment layer by sediment layer. The sediment layers enter a liner bag within the steel tube, which is then pulled up to, and laid out on, the deck of the ship, cut in half to expose the sediments. This “sneak peek” allows the scientists on board to see whether their interpretation of the imaging was correct, and the sediments are suitable for the various scientific studies that are planned. The schlauchkern is then returned to the sea (without the bag!). Because a schlauchkern does not need to be labelled and collected for later study at the end of examination, the schlauchkern approach is quick method of checking the sediments. If an interesting sedimentary sequence is recovered via a schlauchkern, we go ahead and place either a gravity core or a box core. Once a decision is made, the CYRTACI team starts the fun game of placing bids on the actual length of the final core.

Written by Melissa Berke (University of Notre Dame, USA). It is Melissa’s second voyage on the German research vessel METEOR, and while she does not (yet) speak German, she does have a favourite word: der “Schlauchkern”.

WAS IST EIN SCHLAUCHKERN?

Der “Schlauchkern” ist eine Art von Kernbohrung, die wir auf M195 häufig anwenden. Im Wesentlichen handelt es sich dabei um einen Probekern, mit dem wir einen ersten Einblick in die Sedimente am Meeresboden erhalten wollen, um zu sehen, ob wir weiteres Material von der gleichen Stelle gewinnen wollen. Der Arbeitsablauf rund um einen Schlauchkern beginnt mit der geophysikalischen Prospektion der Sedimente am Meeresboden. Hat sich eine erfolgversprechende Lokation identifizieren lassen, nehmen wir einen Schwerelotkern in einem Plastikschlauch, der uns einen ersten Einblick in die Sedimente ermöglicht. Der Schwerelotkern ist ein langes, Rohr mit einem Bleigewicht am Kopf, welches durch sein Eigengewicht in das Sediment getrieben wird. Die im Plastikschlauch gesammelten Sedimente werden zusammen mit dem Rohr an Bord zurückgeholt. Dort wird der Schlauch in zwei Hälften aufgeschnitten und sein Inhalt auf dem Schiffsdeck ausgelegt. Auf diese Weise können die Wissenschaftler an Bord schnell feststellen, ob ihre geophysikalische Interpretation des Untergrundes richtig war und ob sich die Sedimentabfolge für die geplanten Untersuchungen eignet. Der Schlauchkern wird nach der Inspektion ohne Beschriftung und Beprobung wieder ins Meer zurückgeworfen (ohne Plastikschlauch!). Wenn ein Schlauchkern ergibt, dass eine interessante Sedimentabfolge am Meeresboden vorhanden ist, setzen wir als nächstes entweder ein Schwerelot oder ein Kastenlot ein. Sobald diese Entscheidung getroffen ist, macht sich das CYRTACI-Team einen Spaß daraus, Wetten auf die tatsächliche Länge des endgültigen Kerns abzugeben.

Geschrieben von Melissa Berke (University of Notre Dame, USA). Melissa ist zum zweiten Mal auf der METEOR unterwegs und obwohl sie (noch) kein Deutsch spricht, hat sie ein doch ein deutsches Lieblingswort: “Schlauchkern”.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ “SCHLAUCHKERN“;

Το “Schlauchkern” είναι ένα είδος πυρηνοληψίας που χρησιμοποιείται συχνά στην αποστολή M195. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα δοκιμαστικό πυρήνα, με τον οποίο προσπαθούμε να πάρουμε μια πρώτη εικόνα των ιζημάτων για να δούμε εάν τελικά θα συλλέξουμε το υλικό. Η διαδικασία ξεκινά με μια γεωφυσική απεικόνιση των ιζημάτων κάτω από το σημείο όπου η θάλασσα συναντάει την ανώτερη στρώση του βυθού. Μόλις αποφασίσουμε ότι μια περιοχή δείχνει υποσχόμενη για τη μελέτη μας, συλλέγουμε έναν πυρήνα βαρύτητας με ένα περίβλημα μιας χοντρής, πλαστικής διαφάνειας, που μας επιτρέπει να εξετάσουμε γρήγορα το ίζημα. Ο πυρήνας βαρύτητας είναι ένας μακρύς, ατσάλινος σωλήνας με βάρη στην κορυφή του, που βυθίζεται στο ίζημα, συλλέγοντάς το στρώση-στρώση. Οι στρώσεις του ιζήματος εισέρχονται στο εσωτερικό της διαφάνειας μέσα στον ατσάλινο σωλήνα τον οποίο ανεβάζουμε στο κατάστρωμα. Στη συνέχεια η διαφάνεια εξάγεται και απλώνεται στο κατάστρωμα του πλοίου, όπου κόβεται σε δυο μισά αποκαλύπτοντας την αλληλουχία των ιζημάτων. Αυτή η γρήγορη ματιά επιτρέπει στους επιστήμονες στο πλοίο να επιβεβαιώσουν αν η ερμηνεία των γεωφυσικών απεικονίσεων ήταν σωστή και αν τα ιζήματα είναι κατάλληλα για τις σχεδιαζόμενες επιστημονικές μελέτες. Το περιεχόμενο αυτής της δοκιμαστικής πυρηνοληψίας (Schlauchkern), επιστρέφεται στη θάλασσα (χωρίς φυσικά την πλαστική διαφάνεια). Καθώς αυτή η δοκιμαστική πυρηνοληψία δε χρειάζεται να συλλεχθεί και να αριθμηθεί για μελλοντική μελέτη στο τέλος της εξέτασής της, η χρήση του Schlacuhkern προτιμάται ως μια γρήγορη μέθοδος πρώιμης εξέτασης των ιζημάτων. Εάν εντοπιστεί έτσι μια ενδιαφέρουσα στρωματογραφική ακολουθία, συνεχίζουμε είτε με έναν μεγαλύτερο πυρήνα βαρύτητας (gravity core) είτε με έναν κιβωτιόσχημο πυρήνα (Kasten Core). Μόλις ληφθεί η απόφαση, η ομάδα του CYRTACI ξεκινάει ένα παιχνίδι όπου στοιχηματίζουμε για το πόσο θα είναι το τελικό μήκος του κανονικού πυρήνα.

Κείμενο: Melissa Burke (Πανεπιστήμιο Notre Dame, HΠΑ). Πρόκειται για το δεύτερο ταξίδι της Melissa με το γερμανικό ερευνητικό πλοίο METEOR, και αν και δε μιλάει (ακόμα) Γερμανικά, η αγαπημένη της λέξη είναι “der Schlauchkern”.